Pelvic floor prolapse and U ( English)

The pelvis of the woman can be compared with the foundation of a wall: it give support to various organs. Sometimes this support is good, but at times, and without any warning, it can give way. This can happen over time, but sometimes overnight. The probable building blocks for the foundation are the fibrous tissue layers found in the so-called pelvic floor: this is not accepted by everyone in the world of pelvic floor gynaecology.
For the purpose of this discussion, though, I would like to suggest that we see the pelvic floor as a layered support system, with fibrous layers, or fascia, as the main support system. These fascia layers give support to the central tunnel, the vagina, which runs through the pelvic floor. This tunnel is the communication gap between the outside world and the abdomen. The traffic through this tunnel is of various sizes with sexual demands on the one side and the products of this traffic, the baby, on the other extreme!
If this surrounding fibrous support system fails, the surrounding organs will sags or fall or prolapse into the vaginal tunnel: this is pelvic organ prolapse (POP).
It is not too difficult to understand that damage done (by childbirth, for instance) to these layers could lead to a loss of support and then prolapse of organs into the vaginal tunnel. The story does not stay as simple as this. In some women prolapse happen without a history of childbirth or childbirth with big babies: it just happens without any pre warning! To simplify: they have chosen the wrong parents.

The backbone of tissue integrity is the in the genes. If mom, or aunts or sisters are having prolapse problems the chances are high that the siblings or daughters or nieces will have it too! These genetic factors play the biggest role in onset of prolapse. In the women who gave easily birth, especially when the second stage of labour had been quick, prolapse follows in later life, especially near or after the menopause when the oestrogen levels went down. These dropping in the oestrogen levels can be the last straw before the whole foundation comes down. This could be the reason why prolapse is more common in the older women.
Medically speaking the news is not so good. We know how frequent it occurs, we even knows why it happens. What I cannot put forward out of our working field is how to rectify the wrong! In the same vain: we do not even know exactly what the symptomatic or even the anatomical cut off points of intervention is!
To rectify the defective anatomy unfortunately will not always automatically lead to rectification of the functional abnormalities. In the extreme cases the rectification of the deviations from normal are easy. The lesser deviations are usually our problem.
An extra complicating factor is that some symptoms may be masked and became only apparent after surgery. Or new symptoms may appear after surgery (and not always due to the surgery). No wander there’s a lack of consensus in our medical world about the symptoms and signs of this problem, and more important, in the approach to this problem!

I do want to hold out a light at the end of the tunnel, though. The last few years a tremendous surge in our knowledge happened. The whole field of so called urogynaecology had a growth spurt, both in numbers of interested gynaecologists and with it also in newer approaches in diagnostic acumen and surgical techniques.

It is generally accepted that operative repair of the defective anatomy is needed, especially in the advanced cases. The type of operation is though not so clear. Different techniques are being tested. Even this is not so easy: the same technique in different hands can have different results – even in the same pair of hands one found at times different results: the pathology will dictate. The minefield of successes and failures of pelvic floor repairs will thus always stay with us. In a later article more will be said about the pelvic floor and surgery.

The pelvic floor and its problems had been associated to a large extent with the function of the bladder: bladder symptoms are the most dramatic and also the most worrisome to the patient. I would like to predict that with time the defective functions of the other pelvic organs (vagina and rectum) will more and more come to the fore in the whole context of pelvic floor prolapse. A new or better name for our subject field than “urogynaecology” must be put forward.

I would like to use this webpage as a starting point for women to be able to look through the window at the pelvic floor specialist. This will enable them to understand the dilemmas of diagnosing and treating this common defect of women.

Bekkenvloer verswakking en U ( Afrikaans - het Nederlands volgt)

Die bekken van die vrou is soms soos die fondasie van 'n muur: dit gee aan veel organe ondersteuning. Soms doen dit sy ondersteuningswerk goed, maar ander kere kan dit sonder vooraf waarskuwing eenvoudig meegee. Hierdie faling in sy funksie kan geleidelik kom, of dit kan eenklaps , byna oornag, faal. Soms is daar aanleidende vroeg herkenbare redes waarom die fondasie sy ondersteuningsrol nie sal of kan vervul nie, soms is die padgee van ondersteuning onverwags en sonder waarskuwing. Die waarskynlike boustene van die fondasie is die fibreuse lae wat in die sogenaamde bekkenvloer of bekkenbodem gevind word, alhoewel dit nie deur alle slimmense wat hulself met hierdie probleme besighou, herken word nie.
Om die sakie eenvoudig te hou sal ek voorstel dat ons dit so aanvaar dat die bekkenvloer sy ondersteuningsfunksie alleen kan doen met sterk fassia lae wat rondom die sentrale poort wat deur die bekkenvloer van die vrou gaan, naamlik die vagina. Hierdie poort is die toegang van die buitewereld na binne en ook die uitgang vanuit die bekken na buite. Die hoofverkeer deur die poort is van verskillende grotes met seksuele eise aan die eenkant en die produk van seksuele verkeer , die baba, aan die anderkant. Skade wat deur die een veroorsaak word kan lei tot nadeel van die ander.

Die verhaal van skade eindig egter nie hier nie: skeure in die fassia laag is maklik te verklaar ( en soos sommige wil, te verhoed) deur die geboorte proses, maar in sommige vroue sal die fassia ondersteuning padgee, met geen vooraf rede soos te groot babas of te veel babas. In hierdie groep ongelukkige vroue het hulle eenvoudig net die verkeerde ouers gekies! Genetiese oorsake van te swak oorge-erfde fassia weefsel speel waarskynlik die grootste rol: as ma en ouma en tantes uitsakking ervaar het as gevolg van te swak ondersteuning, is dit byna te voorspel dat dit in die nasaatdogters ook sal kom. As die vrou ook vinnig deur geboorte gegaan het met vinnige ontsluiting en vinnige afhandeling van die verlosssing van die baba, sal sy waarskynlik op 'n later leeftyd so rondom die menopause of selfs vroeer betaal vir die luksieuse van min moeite met haar bevallings. Die oorgaan na die menopause met sy gevolglike gebrekkig gaan aan die vroulike hormoon (esterogeen) neem 'n verdere ondersteuning van die fondasie weg en word die hele proses van versakking versnel: die meerderheid van versakkings vind plaas in die ouer dame. Versnelling van 'n alreeds verswakte bekkenvloer word hier gevind.

As ons geneeskundig kyk na hierdie probleem, dan is die nuus nie goed nie. Vir eers weet ons wel hoe dikwels dit voorkom, ons weet ook waarom dit voorkom. Wat ek egter vanuit my vakgroep nie kan se nie is dat ons nie rerig altyd weet hoe om die probleem volledig op te los nie!

Die rede is dat defekte anatomie herstel nie noodwendig herstel van funksie gee nie. Defekte anatomie gee ingelyks ook nie noodwendige afwykende funksie nie. Dit verwar die beeld heelwat. Dis maklik in 'n geval waar daar simptome is ( en ek moet eerlik wees ons tas ook maar soms rond in die duister as dit by 'n lysie van simptome geassosieerd met uitsakking van die bekkenorgane kom!) en saam hiermee sien ons defekte anatomie: korrigeer die anatomie en die simptome sal verdwyn. In 'n groot groep mense is dit waar, maar in 'n groep gaan die simptome of klagtes nie weg nie en in 'n ander groep sal jy weer vind dat bykomstige klagtes bykom. Daar word selfs onderling verskil oor wat die werklike simptoom kompleks is wat met bekkenbodem uitsakking verband hou. Dis maklik as als heeltemaal uithang. Die probleem is met die ligter grade van uitsakking.

As u dink u is nou verwar: daar is darem hopelik lig aan die einde van die tonnel. Dit is eers die laaste aantal jare dat hierdie eeu oue probleem goed aangespreek word. My vakgenote het lank op dwaalspore rondgeloop en dis maar die afgelope paar jaar wat daar toenemend na die vrou met bekkenbodem problematiek se probleem en benadering tot haar probleem gekyk word.

Operatiewe herstel is voor die hand liggend. Hoe en met watter operasie is nie bekend nie. Operasies is soms tegnies verskillend en soos mense verskil so verskil dieselfde beskryfde tegniek van persoon tot persoon en selfs van operasie tot operasie in dieselfde persoon se hande van pasient tot pasient: die enigste manier om die resultate te kan vergelyk is om na die spesifieke dokter se eie resultate en nie na die resultate soos dit in vaktydskrifte aan sekere metodes geheg word te kyk. Verwarrend, ne? Meer oor tegnieke in 'n later skrywe.

Die vakgebied was (en is nog tot 'n groot mate) aan die orgaan wat die meeste las gee met versakking, naamlik die blaas, gekoppeld. Dit is egter so dat daar soms uitsakking van die agterwand van die vagina plaasvind, maar die simptome is meer wat mens sou verwag van uitsakking van die voorwand, en andersom. Daar gaan egter stemme op wat die verswakking van die vrou se bekkenbodem meer as 'n geheel wil sien en nie net aan die funksie van een orgaan nie: vandaar dat die vervanging van die sogenaamde Urogenikoloog deur die Bekkenbodem spesialis moet wees. Hoe ons hom of haar gaan noem is nog nie bekend nie.

In hierdie webtuiste wil ek 'n tuiste skep aan almal wat of hierdie probleem het of wat hom of haarself in alle eerlikheid hiermee wil besig hou.