VPVR in Pictures

Traveling to Terneuzen, The Netherlands

Accomodation: Hotel L'Escaut

The Route to Terneuzen:

where is Terneuzen?

By Car:

Routes to Ziekenhuis Zeeuws Vlaanderen, Location De Honte:

Route description in English

Route naar Ziekenhuis Zeeuws Vlaanderen
">Route Im Deutch

Arriving by AIR:

The nearest airport is Brussel International Airport at Saventum, Brussels (85km).

Schiphol airport, Amsterdam, is 200 km away (two and a half hour by road or public transport) I would advise against the use of this airport: too busy and too long traveling time to Terneuzen.

It is thus advised that if you arrive by air to use Brussel Int Airport , or Brussel South Int Airport at Charleroi ( Ryanair)

From Charleroi to Brussel Midi (South or Zuid) station look here

At Brussel international Airport you can get a taxi to Terneuzen: cost will be about 100 euro or 75 pounds, one way.

A better and quicker alternative is to go by train to Gent Sint Pieters station ( 1 hour, direct), and take a taxi from there to Terneuzen.

Look here for the train schedules in Belgium: Belgium train schedules

( type in "Bruxelles-Int-Airport"and "Gent-Sint-Pieters")

Brussel airport train station

Arrival by Eurostar:

You arrive at Brussel Midi (South,or Zuid) station. Take a national train to Gent Sint Pieters station: there is two trains that go, one is a Intercity (IC) that take about 27 minutes, the other is the milkrun, that take longer!

Remember that your Eurostar ticket is good for traveling to any station in Belgium also!

Look here for the train schedules in Belgium: Belgium train schedules

( type in " Bruxelles-Midi" and "Gent-Sint-Pieters")

Primum Non Nocere

Primum Non Nocere

IUGA Congress 2006: Athene 6-9 september 2006

Als je een Wereld Congres bezoekt ga je met een vooropgezet doel: je wil de kwaliteit van je eigen praktijk toetsen aan die van je peers, en, als je die eerste horde hebt genomen, wil je je kennis vergroten.

Deze deelnemer had de volgende pre-congres visie op de reconstructie van de beschadigde vrouwelijke bekkenbodem:

De basis van pelviene reconstructieve chirurgie moet zijn: primum non nocere; do no harm.
Wat zijn de mogelijkheden? Gebruik makend van vaginale chirurgie zijn er vier opties:
Optie A gebruikt de centrale plicatie van de endopelviene fasci om de uitstulping van het vagina epitheel te verminderen. Dit is de klassieke methode die door Howard A. Kelly since 1913 wordt bepleit.

Opties B, C, and D hebben een site specifieke benadering als basis. Het verschil is dat in optie C een biomesh wordt aangebracht tussen de blaas en het vagina-epitheel en in optie D een syntetisch mesh. De enige synthetische mesh die ik gebruik, is Prolift van Gynecare.
Opties C en D kunnen worden gezien als side specifieke repairs (uitleg “side”).

In mijn optiek zijn centrale plicaties on-anatomische operaties waarbij weefsels permanent worden beschadigd en verlittekend, met een hoog recidief risico. Als een tweede operatie geindiceerd is, heeft de patiënte een onmiskenbaar nadeel. Optie A wordt in mijn praktijk niet uitgevoerd, zelfs niet in combinatie met andere ingrepen.

Optie B wordt alleen in de erg jonge ( premenopauzale) patiënt toegepast en optie D is voorbehouden aan de oudere vrouw die niet langer seksueel actief is, en waarvan geen seksuele activiteit te verwachten is in de nabije toekomst.
Het merendeel van de patienten zal onder optie C vallen. De enige biomesh die ik gebruik is 2e generatie biomesh Surgisis of Symphasis vanwege hun specifieke tissue engineering eigenschappen.
De schade in het kleine bekken wordt daarmee gereconstrueerd met de normale anatomie als gids.

Athene: IUGA 2006 - covering the bare essentials

IUGA 2006 in Athene omvatte verschillende onderdelen:
1. Review sessies vormde de basis van de pre-congres workshops. Hierbij werden verleden, heden, en toekomst samengevat.
2. In de wetenschappelijke en poster sessies werden studies gepresenteerd.
3. State of the art lezingen werden gehouden door prominente figuren op gebied van de bekkenbodem.
4. De industrieën presenteerde de verschillende producten in hun sessies.
5. Daarnaast waren en de vergaderingen van de verenigingen and committees.

Het meest bevredigende waren de precongres workshops waarin de meningen onbevooroordeeld leken en verschillende aspecten werden samengevat. De state of the art lezingen vallen ook onder deze noemer.
De wetenschappelijke sessies, hoewel noodzakelijk, gaven me soms het gevoel dat ik in een naburige sessie meer zou hebben geleerd.
De sessies die door de industrie werden gesteund, waren het meest teleurstellend. Vooringenomen standpunten werden gepresenteerd door “big names” onder het mom van onafhankelijkheid.
Ik vind dat collega’s die een leidende rol vervullen in onze samenleving niet zouden moeten participeren als spreker in dergelijke forums. Het degradeert hun posities en ook hun naam.

Een paar catch phrases werden werden gelanceerd. De meest sprekende waren die van Mark Slack waarin hij refereerde aan hoog en laag volume chirurgen in relatie tot resultaten en complicaties van operaties. Hispareunie is ook blijven hangen in de betekenis van pijn en ongemak van de mannelijke partner bij de gemeenschap ten gevolge van een geërodeerde mesh in de vagina!

De wetenschappelijke vergaderingen en workshops, inclusief de state of the art lezingen, leiden tot een gemeenschappelijke les: we weten nog niet genoeg over synthetische meshes om ze te kunnen plaatsen als versterking van de vaginawand. Het mogelijke positieve effect is niet bewezen en de potentiële schade is niet bekend. Meer onderzoek is nodig. Op de momenten tijdens het programma dat je overtuigd was dat je je ver moest houden van dergelijke nieuwe producten, was er weer een industrie gestuurde sessie gepland die de voordelen en de veiligheid van deze producten benadrukten!
De sobere boodschap is dat wat nieuw is niet noodzakelijk beter is (de Boeing 747 uit de zeventiger jaren vliegt nog steeds terwijl de Concorde aan de grond staat!). Eureka ervaringen uit de tijd van Archimedis leidden niet altijd tot verbeteringen. Je moet altijd kritisch blijven voordat je je huidige praktijk veranderd.

Slechte chirurgische resultaten zijn het gevolg van drie factoren: de patiënte zelf veranderd met de tijd, technieken verschillen van chirurg tot chirurg, en zelf van ingreep tot ingreep, en chirurgen verschillen in scherpte afhankelijk van hun ervaring (“hoog en laag volume chirurgen” - Mark Slack).
In de queeste om de chirurgische resultaten van prolaps chirurgie te verbeteren, ligt de nadruk op het gebruik van graft materiaal en het gebruik van verschillende toegangwegen (via de obturator fossa). Dit maakt de chirurg wellicht meer competent maar wellicht ten koste van de patiënt!
Ervaringen uit het verleden leert dat het 10 to 15 jaar kan duren voordat een slechte techniek zijn populariteit verliest! We moeten zelf-reguleren, of anders worden we gereguleerd! (Chris Maher).
De situatie werd zelfs als volgt verwoord. Er zijn twee soorten gynaecologen: zij die meshes inbrengen, en zij die ze er weer uit opereren; kies maar welke je graag wil zijn! (Sultan). Dit is het uiterste consequentie als meshes arbitrair worden gebruikt.

In zijn presentatie over het verleden, heden, en toekomst van de urogynaecologie, gaf Mickey Karram een overzicht van de meesters uit het verleden. Hij confronteerde ons met de nieuwe technologieën uit het verleden die te snel werden geimplementeerd en met de slechte die met tegenzin werden gestaakt. Misschien is het omdat er toen niet werd gesproken over mislukkingen en complicaties, of omdat de kennis over pathogenese en anatomie gebrekkig was. Naar zijn mening moest de de implementatie van een nieuwe technologie worden gefundeerd op wetenschappelijke geloofwaardigheid, ethische normen, training, en certificering. deze laatste zin heb ik iets veranderd

Eerlijk gezegd was ik na zijn lezing wat verward. Een aanwijzing was dat hij Howard A Kelly besprak zonder aan George R. White te refereren: een voorbeeld van een uitglijer uit het verleden waarin een verkeerde richting werd genomen, en een typische voorbeeld van “technologieën uit het verleden die te snel werden geïmplementeerd en van slechte die met tegenzin werden gestaakt”. Het lijkt veilig om iedereen met certificering in toom te houden maar in deze richting gaat ieders individuele inventiviteit verloren.

Bij het congres leek het gevecht om het type synthetische mesh gestreden, en het gevecht over het type biomesh gestart. Beïnvloeding door de industrie, waarbij onterecht wordt vastgehouden aan materiaal dat niet goed, overschaduwde dit congres naar mijn idee. De cross-linked biomeshes gedragen zich als een allograph (Deprest) en dit is voldoende reden om ze niet te gebruiken. De tijd zal het leren of het antwoord ligt in non-cross-linked materiaal dat nieuwe tissue engineering eigenschappen heeft. Dit materiaal ziet er veel belovend uit en volgt de gouden regel: “do no harm”.

We worden in dit stadium geconfronteerd met vele kwesties, maar het grootste probleem zou kunnen zijn dat we niet eens weten hoe we onszelf moeten noemen. Urogynaecologie is niet goed genoeg; het was een manier om de blaas in het veld van de gynaecoloog te brengen. Door het veld uit te breiden naar de reconstructie van de beschadigde organen in het kleine bekken wordt tevens de vagina voor- en achterwand en dus de blaas, de vagina zelf en het rectum omvat. Bij het weren van urologen, plastisch chirurgen, en algemeen chirurgen uit ons gebied - de vagina - moeten we veel heroverwegen.

Stress-incontinentie was een prominent punt in het leven van de urogynaecoloog van gisteren, vandaag is het slechts een van de functionele defecten van de beschadigde bekkenorganen. Daarmee komt een einde aan de prominente positie van blaasfunctieonderzoek op de IUGA congressen in het verleden. Tijdens IUGA 2006 werden functie en functionele defecten van het ano-rectale gebied besproken, en in toekomstige bijeenkomsten zullen deze hun rechtmatige plaats innemen. In mijn visie moet de vaginale chirurgie als primaire behandelingsroute van beschadigde pelviene organen een meer prominente positie krijgen.

Helaas hielp IUGA 2006 niet om de situatie te verduidelijken. Het definieerde de problemen, maar er waren niet genoeg oplossingen. Er is een toestroom van industrieën die meebeslissen over hoe we patiënten moeten behandelen (zoals tijdens de opkomst van de oestrogeen behandeling in de jaren negentig). Deze ontwikkeling is zeer verontrustend. We hebben de industrie nodig als ondersteuners van de wetenschap maar niet om de richting van het onderzoek te bepalen.
Als men primum non nocere nastreeft (primair de patiënt niet schaden) moeten we er zeker van zijn in welke richting we moeten gaan.

Op wat voor manier heeft IUGA 2006 mijn praktijkvoering beïnvloed? In algemene termen waarschijnlijk niet veel. Wetende dat je soms alleen hoort wat je wil horen en ziet wat je wil zien, voel ik me wel gesteund in de door mij gekozen richting.

Pelvic floor prolapse and U ( English)

The pelvis of the woman can be compared with the foundation of a wall: it give support to various organs. Sometimes this support is good, but at times, and without any warning, it can give way. This can happen over time, but sometimes overnight. The probable building blocks for the foundation are the fibrous tissue layers found in the so-called pelvic floor: this is not accepted by everyone in the world of pelvic floor gynaecology.
For the purpose of this discussion, though, I would like to suggest that we see the pelvic floor as a layered support system, with fibrous layers, or fascia, as the main support system. These fascia layers give support to the central tunnel, the vagina, which runs through the pelvic floor. This tunnel is the communication gap between the outside world and the abdomen. The traffic through this tunnel is of various sizes with sexual demands on the one side and the products of this traffic, the baby, on the other extreme!
If this surrounding fibrous support system fails, the surrounding organs will sags or fall or prolapse into the vaginal tunnel: this is pelvic organ prolapse (POP).
It is not too difficult to understand that damage done (by childbirth, for instance) to these layers could lead to a loss of support and then prolapse of organs into the vaginal tunnel. The story does not stay as simple as this. In some women prolapse happen without a history of childbirth or childbirth with big babies: it just happens without any pre warning! To simplify: they have chosen the wrong parents.

The backbone of tissue integrity is the in the genes. If mom, or aunts or sisters are having prolapse problems the chances are high that the siblings or daughters or nieces will have it too! These genetic factors play the biggest role in onset of prolapse. In the women who gave easily birth, especially when the second stage of labour had been quick, prolapse follows in later life, especially near or after the menopause when the oestrogen levels went down. These dropping in the oestrogen levels can be the last straw before the whole foundation comes down. This could be the reason why prolapse is more common in the older women.
Medically speaking the news is not so good. We know how frequent it occurs, we even knows why it happens. What I cannot put forward out of our working field is how to rectify the wrong! In the same vain: we do not even know exactly what the symptomatic or even the anatomical cut off points of intervention is!
To rectify the defective anatomy unfortunately will not always automatically lead to rectification of the functional abnormalities. In the extreme cases the rectification of the deviations from normal are easy. The lesser deviations are usually our problem.
An extra complicating factor is that some symptoms may be masked and became only apparent after surgery. Or new symptoms may appear after surgery (and not always due to the surgery). No wander there’s a lack of consensus in our medical world about the symptoms and signs of this problem, and more important, in the approach to this problem!

I do want to hold out a light at the end of the tunnel, though. The last few years a tremendous surge in our knowledge happened. The whole field of so called urogynaecology had a growth spurt, both in numbers of interested gynaecologists and with it also in newer approaches in diagnostic acumen and surgical techniques.

It is generally accepted that operative repair of the defective anatomy is needed, especially in the advanced cases. The type of operation is though not so clear. Different techniques are being tested. Even this is not so easy: the same technique in different hands can have different results – even in the same pair of hands one found at times different results: the pathology will dictate. The minefield of successes and failures of pelvic floor repairs will thus always stay with us. In a later article more will be said about the pelvic floor and surgery.

The pelvic floor and its problems had been associated to a large extent with the function of the bladder: bladder symptoms are the most dramatic and also the most worrisome to the patient. I would like to predict that with time the defective functions of the other pelvic organs (vagina and rectum) will more and more come to the fore in the whole context of pelvic floor prolapse. A new or better name for our subject field than “urogynaecology” must be put forward.

I would like to use this webpage as a starting point for women to be able to look through the window at the pelvic floor specialist. This will enable them to understand the dilemmas of diagnosing and treating this common defect of women.

Bekkenvloer verswakking en U ( Afrikaans - het Nederlands volgt)

Die bekken van die vrou is soms soos die fondasie van 'n muur: dit gee aan veel organe ondersteuning. Soms doen dit sy ondersteuningswerk goed, maar ander kere kan dit sonder vooraf waarskuwing eenvoudig meegee. Hierdie faling in sy funksie kan geleidelik kom, of dit kan eenklaps , byna oornag, faal. Soms is daar aanleidende vroeg herkenbare redes waarom die fondasie sy ondersteuningsrol nie sal of kan vervul nie, soms is die padgee van ondersteuning onverwags en sonder waarskuwing. Die waarskynlike boustene van die fondasie is die fibreuse lae wat in die sogenaamde bekkenvloer of bekkenbodem gevind word, alhoewel dit nie deur alle slimmense wat hulself met hierdie probleme besighou, herken word nie.
Om die sakie eenvoudig te hou sal ek voorstel dat ons dit so aanvaar dat die bekkenvloer sy ondersteuningsfunksie alleen kan doen met sterk fassia lae wat rondom die sentrale poort wat deur die bekkenvloer van die vrou gaan, naamlik die vagina. Hierdie poort is die toegang van die buitewereld na binne en ook die uitgang vanuit die bekken na buite. Die hoofverkeer deur die poort is van verskillende grotes met seksuele eise aan die eenkant en die produk van seksuele verkeer , die baba, aan die anderkant. Skade wat deur die een veroorsaak word kan lei tot nadeel van die ander.

Die verhaal van skade eindig egter nie hier nie: skeure in die fassia laag is maklik te verklaar ( en soos sommige wil, te verhoed) deur die geboorte proses, maar in sommige vroue sal die fassia ondersteuning padgee, met geen vooraf rede soos te groot babas of te veel babas. In hierdie groep ongelukkige vroue het hulle eenvoudig net die verkeerde ouers gekies! Genetiese oorsake van te swak oorge-erfde fassia weefsel speel waarskynlik die grootste rol: as ma en ouma en tantes uitsakking ervaar het as gevolg van te swak ondersteuning, is dit byna te voorspel dat dit in die nasaatdogters ook sal kom. As die vrou ook vinnig deur geboorte gegaan het met vinnige ontsluiting en vinnige afhandeling van die verlosssing van die baba, sal sy waarskynlik op 'n later leeftyd so rondom die menopause of selfs vroeer betaal vir die luksieuse van min moeite met haar bevallings. Die oorgaan na die menopause met sy gevolglike gebrekkig gaan aan die vroulike hormoon (esterogeen) neem 'n verdere ondersteuning van die fondasie weg en word die hele proses van versakking versnel: die meerderheid van versakkings vind plaas in die ouer dame. Versnelling van 'n alreeds verswakte bekkenvloer word hier gevind.

As ons geneeskundig kyk na hierdie probleem, dan is die nuus nie goed nie. Vir eers weet ons wel hoe dikwels dit voorkom, ons weet ook waarom dit voorkom. Wat ek egter vanuit my vakgroep nie kan se nie is dat ons nie rerig altyd weet hoe om die probleem volledig op te los nie!

Die rede is dat defekte anatomie herstel nie noodwendig herstel van funksie gee nie. Defekte anatomie gee ingelyks ook nie noodwendige afwykende funksie nie. Dit verwar die beeld heelwat. Dis maklik in 'n geval waar daar simptome is ( en ek moet eerlik wees ons tas ook maar soms rond in die duister as dit by 'n lysie van simptome geassosieerd met uitsakking van die bekkenorgane kom!) en saam hiermee sien ons defekte anatomie: korrigeer die anatomie en die simptome sal verdwyn. In 'n groot groep mense is dit waar, maar in 'n groep gaan die simptome of klagtes nie weg nie en in 'n ander groep sal jy weer vind dat bykomstige klagtes bykom. Daar word selfs onderling verskil oor wat die werklike simptoom kompleks is wat met bekkenbodem uitsakking verband hou. Dis maklik as als heeltemaal uithang. Die probleem is met die ligter grade van uitsakking.

As u dink u is nou verwar: daar is darem hopelik lig aan die einde van die tonnel. Dit is eers die laaste aantal jare dat hierdie eeu oue probleem goed aangespreek word. My vakgenote het lank op dwaalspore rondgeloop en dis maar die afgelope paar jaar wat daar toenemend na die vrou met bekkenbodem problematiek se probleem en benadering tot haar probleem gekyk word.

Operatiewe herstel is voor die hand liggend. Hoe en met watter operasie is nie bekend nie. Operasies is soms tegnies verskillend en soos mense verskil so verskil dieselfde beskryfde tegniek van persoon tot persoon en selfs van operasie tot operasie in dieselfde persoon se hande van pasient tot pasient: die enigste manier om die resultate te kan vergelyk is om na die spesifieke dokter se eie resultate en nie na die resultate soos dit in vaktydskrifte aan sekere metodes geheg word te kyk. Verwarrend, ne? Meer oor tegnieke in 'n later skrywe.

Die vakgebied was (en is nog tot 'n groot mate) aan die orgaan wat die meeste las gee met versakking, naamlik die blaas, gekoppeld. Dit is egter so dat daar soms uitsakking van die agterwand van die vagina plaasvind, maar die simptome is meer wat mens sou verwag van uitsakking van die voorwand, en andersom. Daar gaan egter stemme op wat die verswakking van die vrou se bekkenbodem meer as 'n geheel wil sien en nie net aan die funksie van een orgaan nie: vandaar dat die vervanging van die sogenaamde Urogenikoloog deur die Bekkenbodem spesialis moet wees. Hoe ons hom of haar gaan noem is nog nie bekend nie.

In hierdie webtuiste wil ek 'n tuiste skep aan almal wat of hierdie probleem het of wat hom of haarself in alle eerlikheid hiermee wil besig hou.

POPQ slides/skyfies/plaatjes

De POPQ systeem van bekkenbodem verzakking is een standardisatie waarmee verzakkings chirurgie pre operatief en post operatief gemeten kunnen worden.
Kijk op: http://photobucket.com/albums/a372/bekkenbodem/ (password: "" andri") voor plaatjes van de klassifikatie.

The POPQ ( Pelvic Organ Prolapse Quantification) is a method whereby the prolapsed organs can be quantified, creating a classification to enable surgeons to judge surgical success as far as rectifying the abnormal anatomy.
this an more can be seen on:
http://photobucket.com/albums/a372/bekkenbodem/ (password: andri )